به بهانه‌ى انتخابات ٢١ اكتبر کانادا

توماس پيكتى : چپ برهمن (نخبه) و راست سوداگر، هر دو ذاتا ضد برابرى خواهى‌اند و از اين‌رو، هر گونه طرح و برنامه‌ى برابر خواهى فورا از سوى آن‌ها رد مى‌شود

 فریده جلایی‌فر- روانشناس و منتقد اجتماعی

از زمانى كه تظاهرات عظيم و گسترده‌ى مردم آمريكا عليه جنگ ويتنام صورت گرفت، جامعه‌شناسان و روان‌شناسان سياست باز، به در خواست سياست‌مداران، در صدد ايجاد شكاف و تفرقه در اجتماع برآمدند و در اين راه بسيار موفق بودند. بتدريج «ليبراليسم» به «نئو ليبراليسم» تغيير شكل داد و روزگار بر وفق مراد قدرتمندان آغاز به چرخش كرد!

امروز، به دنبال همان تفكر، گروه‌هاى متفاوت و بر چسب‌هاى گو ناگون اجتماعى داريم: زنان، هم‌جنس‌گرايان، سياهان، مهاجران، پناهندگان، دموكرات‌ها، جمهورى خواهان‌، ليبرال‌ها، محافظه كاران ووو… و بدين شكل هرگز جنبشى همگانى و يك دست صورت نمى‌گيرد. در واقع تقسيم جامعه به گروه‌هاى مختلف‌، از صدايى هماهنگ و قدرتمند ممانعت مى‌كند و سياست‌مداران با آرامش، ما را به راهى مى‌برند كه مى‌خواهند!

اين عدم هماهنگى‌، هر گروهى را (حتا به شكل نا آگاهانه) دشمن گروه ديگر كرده و هر كس سنگ خود را به سينه زده و رنگ انسانى و همدردى هر روز كم رنگ‌تر مى‌شود!

هيچ انقلابى صورت نمى‌گيرد و هيچ دگرگونى عميق و اساسى انجام نشده و ما مردم نا آگاه در گروه‌هاى خود مى‌لوليم و از درد يگديگر بى‌خبريم!

دردناك‌تر اين كه عدم هم صدايى، در ميان ما ايرانيان دور از ديار هم اتفاق افتاده و هر روز پر رنگ‌تر مى‌شود!

غم‌انگيز است درد غربت داشتن و صداى يكديگر را نشنيدن!

اين تفرقه و شكستن، هم در ارتباط با ديارمان به چشم مى‌خورد و هم در جامعه‌ى كوچك‌مان در تورنتو!

هر روز گروهى به جان يكديگر افتاده و تيشه به ريشه‌ى يكديگر مى‌زنيم، غافل از اين كه دود اين دشمنى‌ها به چشم همه خواهد رفت! همان شكستگى صدا كه در ارتباط با ميهن‌مان ايجاد شده، در بين ما مهاجران هم در حال وقوع است. كارشكنى، عدم اعتماد و راه به جايى نبردن!

كشور ميزبان هم اعتمادش را به ما از دست خواهد داد و صداى شكسته‌ى ما را نخواهد شنيد!

راستى ما را چه مى‌شود؟ از اين كينه‌ها چه عايدمان شده؟ تجربه‌ى چهار دهه دور از ديار بودن چيست؟ تجربه‌ى در دمو كراسى زيستن چيست؟

آيا به‌واقع ما توان يادگيرى نداريم؟ آيا كمبودهاى تاريخى ما، توان ديدن فردا را از ما گرفته است؟

آيا منافع کوتاه مدت (من) بر منافع ( گروه و ميهن) ارجحيت دارد؟

 فرويد: توده هميشه خواهان و جوياى يك مظهر قدرت و تشنه‌ى فرمانبردارى است.

آمادگى فراوانى براى «هيجان زدگى» داريم و به سهولت گرفتار «توهمات جمعى» مي‌شويم. به قول روان‌شناسان: «توده» بيشتر اهل عمل است تا تفكر و انديشيدن.

گويا به شكلى بيمار گونه مجذوب « گروه» شده و اراده‌ى خود را از دست مى‌دهيم و شخصيت خود آگاهمان در راه همرنگى با جماعت از دست مى‌رود!

اين «پدر سالارى» كهنه و فرسوده‌ى ما، حتا در سرزمين دمو كراسى هم دست از سرمان بر نمى‌دارد! و در اين دنياى بى اخلاق، نا آگاهانه به راهى مي‌رويم كه سياست بازان انتخاب مى‌كنند و ندانسته به قطع دست و پاى خود سر گرميم! 

.اين روزها شايد يادآورى «ننه دلاور » برشت آموزنده باشد

ننه دلاور در جنگ كاسبى‌اش پر رونق و اوضاعش رو براه است، اما تك تك فرزندانش را از دست

مي‌دهد، گرفتار تناقض، سرگردان و ناتوان از تصميم‌گيرى، بايد جنگ را تاييد كند يا تكذيب!؟

ما هم دچار تناقض شده و در اين زمان بسيار حساس ندانسته، محافظه كاران، راستگرايان و پوپوليست‌ها را حمايت مى‌كنيم!

غم‌انگيز است از چاله ديارمان بيرون آمده و به چاه راستگرايان افتادن!

گويا براى براندازى رژيم منحوس جمهورى اسلامی، هر كارى قابل قبول است، حتا هم صدايى با راستگرايان بى اخلاق!

با جناب ترامپ هم صدا شدن و فراموش كردن جناب هارپر! شگفت انگيز است و دردناك!

و خدا نكند كلامى مخالف شنيده شود كه بر چسب جمهورى اسلامى و استمرار طلب و… به آسانى آويزه‌ى هر كسى خواهد شد!

انتخابات اين‌بار كانادا، نه تنها براى كانادا، بلكه براى جهان دموكراسى بسيار حساس و حياتى است.

در بسيارى از كشورهاى ارو پايى، راستگرايان تنها سفيد پسند، در حال شكل گرفتن هستند و تمام زحمات دراز مدت انسان‌هايى شريف و باورمند به آزادى و برابر ى را، به آسانى دفن خواهند كرد.

ما ايرانيان كانادايى، به نام انسانيت و دفاع از آزادى و تاثير گذار بودن رأی‌هايمان وظيفه داريم به ليبرال‌ها رأى دهيم، تا گامى كوچك در راه استمرار دمو كراسى و برابری برداشته باشيم.

محافظه‌كاران ضد زن، ضد سقط جنين، ضد غير سفيد، ضد هم‌جنس‌گرا، ضد حفظ محيط زيست ووو… دردى از دردهاى امروز ما مردم دوا نخواهند كرد!

 بايد بدانيم كه تاريخ ما را قضاوت خواهد كرد و آيندگان افكار و اعمال ما را در دادگاه «اخلاق» بررسى خواهند كرد.