درد بى خبرى

فریده جلایی‌فر– روانشناس و منتقد اجتماعی

اروين يالوم :

” مسؤوليت يعنى آگاهى از اين كه سرنوشت و رنج‌هايمان را خود پديد آورده‌ايم “.

درد ما درد بى خبرى است. بى خبرى از حال و روز يكديگر. بى خبرى از اين‌كه كجا ايستاده‌ايم، چه مى‌خواهيم و چه مى‌كنيم.

اگر مى‌توانيم يا مجبوريم به ايران سفر كنيم، از مشكلات آن‌هايى كه نمى‌خواهند يا نمى‌توانند به ايران بروند بى‌خبريم و بالعكس!

اگر دل بسته‌ى گرايش‌هاى چپ هستيم، از دل‌بستگان به گرايش‌هاى راست بى‌خبريم و بالعكس و هيچيك تاب صداى يكديگر را نداريم !بى حوصله‌ايم و عجول در قضاوت‌هايمان!

اگر از كسى خوشمان مى‌آيد، مهم نيست چه می‌گويد، در فيس‌بوك برايش لايك مى‌زنيم! اگر از كسى خوشمان نمى‌آيد، حتا اگر حرف معقول و منطقى هم بزند، برايش لايك نمى‌زنيم! مهم نيست گفتار چيست، مهم اين است كه چه كسى پشت آن گفتار هست! گاه حتا حاضر نيستيم سخن مخالفان را، حداقل بخوانيم!

كوهى از هيجانات بر دوش‌هايمان داريم و تكرار اشتباهات، درو‌نى‌مان شده !اشتبا‌هاتمان را نمى‌پذيريم و پوزش خواهى كارى است بس دشوار! خداى واكنش‌هاى غامض و پيچيده‌ايم!

نياموخته‌ایم فارغ از سود و زيان شخصى قضاوت كنيم، و اين سود وزيان الزامن مادى نيست و گاه در خود شيفتگى‌مان ريشه دارد. خود شيفتگى و نديدن و نشنيدن صداى معقول و منطقی!

نپذيرفتن‌مان از گره خوردن باورهايمان با هويت‌مان مى‌آيد، پذيرفتن اشتباه به معناى نابودى هويت‌مان تمام خواهد شد! نمى‌توانيم در ميانه بايستيم، آگاهانه بشنويم، بخوانيم، بينديشيم واز هيچ سوى بام نيفتيم!

آيا مى‌توان به نام مخالفت با آمريكا و امپرياليسم، به رژيم ايران آرى گفت، يا به نام مخالفت با رژيم ايران با بى‌عدالتى‌هاى آمريكا همراه بود؟

سخت گرفتاريم، گرفتار گره‌هاى ذهنى‌مان و بطور مداوم اخلاق را به سياست مى‌فروشيم !با هر رويدادى به نهايت آشفتگى مى‌رسيم و مخالفان را بى حرمت مى‌كنيم، و كماكان مثل هميشه با سرد شدن تب، بيمارگونه، دم از دموكراسى و حقوق بشر مى‌زنيم!

دم از ميهن‌پرستى مى‌زنيم، اما ميهنى بر وفق مراد ما و تفكر ما، نه احترام به تمام تفاوت‌ها و باورها! آيا هيچيك از ما مى‌پذيريم كه رژيم ايران، خود ماست؟

تمام مدت سرگرم حذف يكديگريم و باز هم مى‌پرسيم چرا اين رژيم ٤٠ سال است دوام آورده! همه سياستمداريم، اما از كار فرهنگى خبرى نيست .

درد ما دردى است فرهنگى و درمان فرهنگى مى‌خواهد نه حزب‌هاى رنگ رنگ و دشمن يكديگر!

درمان فرهنگى يعنى خواندن، دانستن، تفكركردن و راه حل يافتن. درمان فرهنگى يعنى پذيرش يكديگر با تمام تفاوت‌ها و توان گفت‌وگوى متمدنانه، باور به تخصص و باور به ايران و ايرانى.

ما حتا در اين سوى مرزها و نبود رژيم اسلامى، از درد يكديگر بى‌خبريم، شكاف بين گروها چه سياسى و چه اجتماعى دردناك است و آتش اين كين‌ها، آرام آرام ما را خاكستر خواهد كرد.

اين خشم انبوه و ناشى از ٤٠ سال بى‌عدالتى، ترسناك است! خشمى كه رژيم در ما بوجود آورده ما را از يكديگر جدا كرده و مانع از هم‌صدايى ماست!

به اميد روزى كه بتوانيم همه با هم زنگارهاى خشم و بى اعتمادى را پاك كرده و با يكرنگى و هم‌صدايى فردايى بهتر را بنا كنيم .