در نشست تورنتو چه گذشت؟

گزارش ویژه پرژن میرور

روز یکشنبه ۲۶ مارس «نشست تورنتو» با شرکت حدود صد تن به شکل حضوری و گروهی از طریق آنلاین برگزار شد.

برنامه این نشست حدود ۱۰ ساعته شامل دو پنل، یک جلسه اظهارنظر افراد و چهره‌های سیاسی و انجام چهار آتلیه بحث و گفتگو پیرامون ده پرسش مشخص طرح شده از سوی برگزارکنندگان نشست بود.

پنل نخست با عنوان: سیاست‌ها و الزامات عملی دوران گذار و ضرورت گفتگوهای سیستماتیک، همگامی و همیاری بود.

شرکت کنندگان در این پنل ناهید بهمنی، زرین محی الدین، مهدیه گلرو، خالد عزیزی، حسن شریعتمداری، یدی قربانی و دامون گلریز بودند که با مدیریت مهران براتی و عطا هودشتیان برگزار شد.

پنل دوم نشست تورنتو با عنوان «نقش زنان در اپوزیسیون: ضروري حضور زنان در راهبری، همگامی و همیاری» با شرکت ترانه آبروش، هایده روش، سیمین صبری و لیلی پورزند برگزار شد. مدیریت این پنل را نازنین انصاری بعهده داشت.

بخش سوم برنامه نشست تورنتو جلسه سخنان نمایندگان تشکل‌های سیاسی بود. در این جلسه رهبران چند حزب و گروه سیاسی و چهره‌های مشخص سیاسی با گرایش‌های گوناگون در باره شرایط کنونی جامعه ایران و اپوزیسیون خارج از کشور و چشم‌انداز آینده تغییر و تحولات سیاسی/ اجتماعی ایران صحبت کردند.

مدیر و گرداننده این بخش از برنامه رضا مریدی بود.

آخرین بخش از برنامه نشست تورنتو برگزاری چهار آتلیه بحث و گفتگو میان همه‌ی شرکت کنندگان در نشست بود. در این گروه‌های بحث و گفتگو که با مدیریت مهرداد حریری برگزار شد، شرکت کنندگان پیرامون ده پرسش مشترک، از جمله توافق بر ادامه مستمر گفتگوها در مورد مسائل مختلف اپوزیسیون با هدف آشنایی و نزدیکی بیشتر، یافتن موارد اشتراك با یکدیگر و تعیین گام‌های بعدی برای ادامه همکاری‌ها بود.

در پایان این بخش از برنامه جمع‌بندی بحث‌های مطرح شده در چهار آتلیه برای پیگیری در اختیار کمیته برگزارکننده نشست قرار گرفت.

کمیته برگزارکننده نشست تورنتو متشکل از نازنین افشین جم، ناهید بهمنی، زرین محی الدین، شهریار آهی، فریدون احمدی، مهران براتی، فواد پاشایی، مهرداد حریری، حسن شریعتمداری، رضا مریدی، منوچهر مقصودنیا، مسعود نقره کار، محمد مهدوی فر و عطا هودشتیان بود.

شرکت کنندگان در این نشست را فعالان سیاسی/اجتماعی/فرهنگی مستقل؛ رهبران و اعضای گروه‌ها و احزاب سیاسی؛ از مشروطه‌خواه و سلطنت طلب تا جمهوری‌خواه؛ از راست تا چپ؛ از کمونیست تا سوسیالیست و لیبرال؛ از فرشگردی تا فدرالیست؛ از کرد تا آذری تا بلوچ؛ از ترکمن تا لُر و عرب خوزستان و دیگر گرایش‌های سیاسی، قومی، زبانی و فرهنگی، تشکیل می‌دادند.

شاید برای نخستین بار در تاریخ اپوزیسیون ایران بود که چنین تنوع فکری و عقیدتی و سیاسی، از افراد و نمایندگان احزاب و گروه‌های مختلف، همه بیش از ۱۰ ساعت زیر یک سقف، با پرچم شیروخورشید نشان و پخش سرود ای ایران در آغاز نشست، بی هیچ تشنج و با کمال احترام نشستند و گفتگو کردند.

به گفته برگزار کنندگان هدف از برگزاری این «نشست» نه صدور بیانیه یا منشور و قطعنامه بود و نه پی‌ریزی یک تشكل سیاسی یا اتحاد یا همبستگی. هدف شنیدن دغدغه‌ها و نگرانی‌ها و طرح ایده‌‌ها برای گذار از نظام جمهوری اسلامی بود.