ساعت یازده، از یازدهمین روزِ یازدهمین ماه سال

یازده نوامبر، یکی از روزهای مهم تقویم سالانه کاناداست. در ساعت یازدهِ روز یازده نوامبرِ سال ۱۹۱۸ میلادی(دقیقاً یک قرن پیش)، جنگ جهانی اول پایان یافت.

شهروندان بسیاری از کشورها با شرکت در مراسم ویژه و با دقیقه‌ای سکوت، در ساعت یازده از یازدهمین روز یازدهمین ماه سال، احترام و قدردانی خود را نسبت به همه‌ی جان‌باختگان برای دفاع از کشورشان ابراز می‌کنند.

مردم با گردهمایی و نهادن حلقه‌های گل در کنار تندیس‌ها و بناهای یادبود قربانیان جنگ‌ها، مشارکت در برنامه‌های ویژه سازمان‌ها و نهادهای خدمات اجتماعی عمومی، در محیط کار و مدارس و حتا مکان‌های خصوصی، یاد و خاطره افرادی که جان خود را در راه دفاع از کشور و ملت از دست داده‌اند را گرامی می‌دارند.

سمبل بزرگداشت “روز یادبود” گل کاغذی سرخ و سیاهی‌ست که بسیار شبیه به گل خشخاش یا کوکنار است و از ۹۶ سال پیش بعنوان نشانه قدردانی از جان‌باختگان جنگ تعیین شده است. این نشانه با تاثیرگرفتن از شعری که آقای جان مک‌ کری، یکی از افسران ارتش کانادا برای کشته‌شدگان میدان‌های جنگ، در سال ۱۹۱۵ میلادی سروده بود، تعیین شده است.

گفته می‌شود در قرن نوزدهم میلادی و پس از جنگ‌های معروف به “جنگ‌های ناپلئونی”، در کنار گورهای سربازان کشته شده در جنگ، گل‌هایی بسیار شبیه به گل “پاپی” دیده شده است.

سه سال پس از سروده شدن شعر معروف In Flanders Fields “در دشت فلاندرز”، خانم مونیکا میکائیل، یک آموزگار آمریکایی، گل‌های “پاپی” را به نشانه قدردانی از سربازان کشته‌شده در جنگ، به سینه می‌زده است.

در سال ۱۹۲۰ یک زن فرانسوی بنام Guerin ، در سفر به ایالات متحده از رسم به سینه زدن گل “پاپی” آگاه شد و تصمیم گرفت با فروش گل‌های “پاپی” دست ساز، برای کودکان محروم کشورش کمک‌های مالی جمع‌آوری کند.

انجمن سربازان قدیمی جنگ جهانی اول، یا همان لژیون سلطنتی کانادا، در همان سال، با آگاهی از این اقدامات، به صورت رسمی گل “پاپی” را بعنوان نشانه قدردانی از جان‌باختگان جنگ‌ها تعیین کردند.